Γιατί αποκαλώ τον εαυτό μου «παντρεμένη-single μαμά»;

Ο άντρας μου είναι γιατρός. Δουλεύει άπειρες ώρες και τον τελευταίο χρόνο συμμετέχει σε ένα πρόγραμμα, για το οποίο χρειάζεται να ταξιδεύει ώρες ολόκληρες και να λείπει από το σπίτι εβδομάδες για να βοηθήσει παιδιά σε περιοχές που διαφορετικά θα ήταν πολύ δύσκολο να χειρουργηθούν ή να τους παρασχεθεί σωστή ιατρική φροντίδα.

Αυτό θαυμάζω πάρα πολύ σε εκείνον. Το νοιάξιμο, τη δοτικότητα, τη φροντίδα που μπορεί να προσφέρει ακόμα και έξω από το σπίτι και την οικογένειά μας.

Από την άλλη εγώ μένω πίσω να φροντίζω τα παιδιά μας, να δουλεύω και να κρατάω σε μία τάξη το σπίτι μας. Μένω μόνη μου πολλές μέρες έχοντας χιλιάδες υποχρεώσεις να εκπληρώσω και αισθάνομαι άσχημα όταν ζητώ από εκείνον να συμμετέχει και στο σπίτι, ενώ ξέρω πόσο δύσκολη είναι η δουλειά του.

Έτσι, λοιπόν, με χαρακτηρίζω «παντρεμένη – single μαμά».

Μην με παρεξηγήσετε. Δεν υποτιμώ σε καμία περίπτωση τις γυναίκες εκείνες που παλεύουν καθημερινά για να μεγαλώσουν ολομόναχες τα παιδιά τους. Ίσα ίσα τις θαυμάζω!

Τα πάντα εξαρτώνται από εκείνες. Στο μυαλό μου είναι πραγματικές ηρωίδες και αυτή είναι η αλήθεια!

Η άλλη αλήθεια είναι εκείνη που σας περιέγραψα νωρίτερα. Για πολλές εβδομάδες μένω μόνη με τα παιδιά μου. Χωρίς καμιά βοήθεια. Τα ξυπνώ το πρωί, τους φτιάχνω πρωινό, πηγαίνω το καθένα στο σχολείο του, ετοιμάζομαι για τη δική μου δουλειά, ψάχνω και βρίσκω baby-sitters, αν χρειαστεί να μείνω περισσότερες ώρες στον χώρο εργασίας μου, πηγαίνω τα παιδιά μου στις δραστηριότητες τους, γυρίζουμε σπίτι, τα βοηθώ στο διάβασμα της επόμενης ημέρας, τα κάνω μπάνιο, τρώμε, τους διαβάζω ιστορίες για να κοιμηθούν και σωριάζομαι και εγώ στο κρεβάτι μου, χωρίς να καταφέρνω να κοιμηθώ αμέσως αφού η 4χρονη κόρη μου προσπαθεί να χωθεί κάτω από τα δικά μου σκεπάσματα, για ώρες.

Και όλα αυτά τα κάνω μόνη μου. Ο σύζυγός μου ακόμα και όταν είναι εδώ είναι λιγάκι… αμέτοχος.

Ξέρω ότι πολλές γυναίκες εκεί έξω περνούν τα ίδια ίσως και δυσκολότερα από εμένα. Ξέρω ότι πολλές γυναίκες αποζητούν ελάχιστη βοήθεια – συμμετοχή από τους συζύγους τους. Ξέρω, επίσης, ότι πολλές γυναίκες θεωρούν αδιανόητο το παραπάνω σενάριο για τη ζωή τους.

Καμιά φορά ζηλεύω τα ζευγάρια που καταφέρνουν να χωρίσουν τις αρμοδιότητες και τις ευθύνες στο σπίτι τους, ενώ άλλες δεν μπαίνω καν στη σύγκριση.

Ο άντρας μου είναι ο πιο ταπεινός, ευγενικός και στοργικός άνθρωπος που ξέρω, απλώς δεν είναι από εκείνους τους τύπους που θα προσφέρουν τη βοήθειά τους στο σπίτι. Δεν θα κάνει καν κίνηση να με ξεκουράσει, εκτός και αν εγώ ξεσπάσω σε κλάματα.

Προσπαθώ πάντα να αποφεύγω την τελευταία επιλογή, οπότε αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται. Μπορεί να φταίει το ότι δεν μου αρέσουν οι καυγάδες ή το γεγονός ότι μου φαίνεται λιγάκι παράξενο να κάνει ένας άντρας δουλειές στο σπίτι.

Ξέρω, πολλές από εσάς θέλετε να με χαστουκίσετε αυτή τη στιγμή και ίσως να έχετε δίκιο. Είμαι μια αρκετά μπερδεμένη μοντέρνα – παραδοσιακή μαμά. Και πιστέψτε με το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι διαρκώς. Ο κύκλος, όμως, πάει κάπως έτσι:

Το αποδέχομαι, το κάνω δικό μου, αντιλαμβάνομαι πώς δουλεύουν τα πράγματα, νευριάζω και παραπονιέμαι, γίνομαι κακιά και μετά ηρεμώ και συνεχίζω. Είναι αυτό υγιές; Πιθανότατα όχι…

Αλλά το να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως παντρεμένη – single  μαμά μερικές φορές με κάνει να νιώθω καλύτερα, ειδικά εκείνες τις ημέρες που έχω φτάσει στα όριά μου. Επειδή οι single μαμάδες είμαστε ηρωίδες – ακόμα και αν είμαστε παντρεμένες!